สองร้อยเก้าสิบสาม

มื้อเช้ามักจะเป็นช่วงเวลาที่เงียบสงบ แสงแดดยามเช้าสาดส่องอย่างอ้อยอิ่งผ่านหน้าต่างบานสูงของห้องอาหาร ทาบทอประกายสีทองลงบนโต๊ะที่จัดวางเครื่องเงินขัดเงาและถ้วยกาแฟร้อนกรุ่น แพ็กซ์ขดตัวอยู่ใต้เก้าอี้ของฉัน เสียงหายใจสม่ำเสมอของมันช่วยให้ฉันรู้สึกสงบลงขณะพยายามจดจ่อกับอาหารตรงหน้า วันนี้ฉันถึงกับตื่นเช...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ